ನಾನೂ ಬರೆಯುತ್ತೇನೆಂಬ ಸ್ವಗತ

(ನನ್ನಪ್ಪ ಬರ್ದಿದ್ ಕವಿತೆ ಇದು. ಎಷ್ಟೊಂದು ಬರೆದರೂ ಯಾರಿಗೂ ತೋರಿಸದೆ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಓದಿಹೇಳಿ ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಓದೋದೆಂದ್ರೆ ತುಂಬ ಇಷ್ಟ ಅಪ್ಪಂಗೆ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನಾನೂ ಅಲ್ಪಸ್ವಲ್ಪ ಬರೀತಿನಿ ಅದನ್ನ ಅಪ್ಪಿತಪ್ಪಿ ಪೇಪರಿನವರೂ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾದಮೇಲೆ ನನಗೂ ಓದಿ ಹೇಳಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ಓದಿ ಹೇಳುವಾಗ ಕದ್ದು ರೆಕಾರ್ಡ್ ಮಾಡಿ ಆಮೇಲೆ ಅವರಿಂದಲೇ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಪಡೆದು ಇಲ್ಲಿ ಹಾಕುತ್ತಿರುವೆ. ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಓದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರೆಂಬ ಭರವಸೆಯಿಂದ...)

ನಾನೂ ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ
ಕೇಳಿಕೊಂಡೆ ನನಗೆ ನಾನೇ..
ಏನನ್ನ?
ಕವನವನ್ನೇ ಕಾವ್ಯವನ್ನೇ

ಇಲ್ಲ ಇಲ್ಲ
ಗುರು ಲಘು ಮಾತ್ರಾಗಣ ಏನನ್ನೂ ನಾ ಅರಿಯೆ
ಚಂದಸ್ಸು-ಈ ಪದ ಕೇಳಿರುವೆ ಅದೇನೆಂದರಿಯೆ
ಗೇಯತೆ, ಶ್ಲೇಷೆ,ಉಪಮೆ ಇದ್ಯಾವುದರ ತಿಳಿವಿಲ್ಲ ಎನಗೆ
ನ ಬರೆಯಲಾರೆ ಕಾವ್ಯ ಕವನವನ್ನ

ಮತ್ತೆನು ಕಥೆಯೋ
ಇಲ್ಲ ಇಲ್ಲ
ನ ಬರೆಯುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಕಥೆಯೂ ಇಲ್ಲ
ಓದಿದ್ದೇನೆ ಮಾಸ್ತಿಯವರ ಕಥೆಗಳನ್ನ
ಕಾರಂತ ಅನಂತಮೂರ್ತಿ
ಲಿಯೋ ಟಾಲ್ಸ್ ಟಾಯ್ ಅವರ ಕಥೆಗಳನ್ನ

ನ ಬರೆಯುವುದರಲ್ಲಿ ಅಂಥ ವಸ್ತುಗಳೇ ಇಲ್ಲ
ಮತ್ತೇನು ಬರೆಯುವೆ?
ಪ್ರಭಂದವನ್ನೆ? ಇಲ್ಲ ಇಲ್ಲ
ಮೂರ್ತಿರಾಯರ ಪ್ರಭಂಧ ಒದಿದ್ದೇನೆ
ಪಾವೆಂ ಅಂತೆಯೇ ಅನೇಕರದ್ದು
ಯಾವುದೋ ವಸ್ತು ಹಿಡಿದು
ಏನೆಲ್ಲಾ ಬರೆಯುತ್ತಾರವರು
ವಿಷಯ ಜ್ನಾನವಿಲ್ಲ ಎನಗೆ
ನಾ ಬರೆಯುವುದು ಪ್ರಬಂಧವಲ್ಲ.

ನನಗೆ ನಾನೇ ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡೆ,
ನಾ ಬರೆಯುವುದೇನು?
ಅಡ್ಡಲಾಗಿ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಹೋಗುವ
ಗದ್ಯವ ಕತ್ತರಿಸಿ ಕತ್ತರಿಸಿ
ಉದ್ದಕೆ ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ
ನವ್ಯ, ನವೋದಯ ಇದ್ಯಾವುದರ
ಅರ್ಥ ಅರಿಯದ ನಾನು
ನನ್ನದು ನವೀನ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ
ಪ್ರಥಮ ಶ್ರೋತ್ರುವಾದ ನನ್ನಾಕೆ
'ಇನ್ನೆಷ್ಟು ದಿನ ಈ ಶಿಕ್ಷೆ' ಎಂದು
ಕೇಳಿದಾಗ ಸಿಟ್ಟು ಸಿಡಿಮಿಡಿಗೊಂಡು
ಬರೆದಿದ್ದ ಪರಪರನೆ ಹರಿದು ಎಸೆಯುತ್ತೇನೆ
ನಾನು ಬರೆದ್ದಿದ್ದೇನೆಂಬುದಕ್ಕೆ
ಸಾಕ್ಷಿಯೇ ಉಳಿಸುವುದಿಲ್ಲ ನಾನು.

ಸಾವಿನ ಹುಟ್ಟು......

ಸಾವು ಹುಟ್ಟಿತು! ಹುಟ್ಟುತ್ತಲೇ ಅಳುವ ಮೂಲಕ ತನ್ನ ಹುಟ್ಟಿನ, ಜೀವದ ಮುಖವಾಡವನ್ನು ಧರಿಸಿತು. ಸಾವಿನ ಹುಟ್ಟಿಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದರು, ಸಿಹಿ ಹಂಚಿದರು. ಸಾವಿಗೆ ಇದು ತನ್ನ ಕಂಡಲ್ಲ ತನ್ನ ಮುಖವಾಡವನ್ನು ಕಂಡು ಪಡುತ್ತಿರುವ ಸಂಭ್ರಮವೆಂದು ತಿಳಿಯಿತು. ಅದಕ್ಕೆ ಜೀವದ ಮುಖವಾಡಕ್ಕೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಆತುಕೊಂಡಿತು. ಹಾಲು ಕುಡಿಯಿತು, ನಕ್ಕಿತು, ಅತ್ತಿತು ತನ್ನ ಎತ್ತಿ ಆಡಿಸುವವರಿಗೆ ಮೊಗದಷ್ಟು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡಿತು.


ಮೊದಲನೆ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬವಂತೆ. ಚಿರಾಯುವಾಗು ಎಂದು ಹಿರಿಯರು ಹರಸಿದರು. ಮುಖವಾಡಕ್ಕಲ್ಲ ತನಗೇ ಹರಸಿದ್ದು ಎಂಬ ಅರಿವಿನಿಂದ ಸಾವು ಹಿರಿಹಿರಿ ಹಿಗ್ಗಿತು.


ತೊದಲು ನುಡಿಯಿತು, ಮಾತಾಯಿತು, ಸಾವು ಬೆಳೆಯಿತು. ಅಕ್ಷರ ಕಲಿಯಿತು, ಲೋಕವ ತಿಳಿದುಕೊಂಡೆ ಎಂದು ಮುಖವಾಡ ಬೀಗಿತು. ಅದೇ ಅಹಂಕಾರದಲ್ಲಿ ಏನೇನೋ ಮಾಡಿತು. ಕೂಡಿತು, ಕಳೆಯಿತು, ಅಳೆಯಿತು, ಸುರಿಯಿತು.


ಮುಖವಾಡಕ್ಕೆ ಮತ್ತೊಂದು ಮುಖವಾಡವನ್ನು ತಂದು ಕಟ್ಟಿದರು. ಮುಖವಾಡಗಳೆರಡೂ ಸೇರಿ ಮತ್ತೊಂದಷ್ಟು ಮುಖವಾಡಗಳಿಗೆ ಜನ್ಮ ನೀಡಿದವು.ಒಮ್ಮೆ ಗಹಗಹಿಸಿ ನಕ್ಕು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬಿಕ್ಕಳಿಸಿ ಅತ್ತಿತು. ಒಮ್ಮೆ ರೋಷಾವೇಷದಿಂದ ಯಾರಮೇಲೋ ಏರಿಹೋಗಿ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಅಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದವರಿಂದ ದೂರ ಓಡಿ ಬಳಲಿತು ಬಲಿಯಿತು.


ಮುಖವಾಡಕ್ಕೆ ತಾನು ಮುಖವಾಡವೆಂಬುತು ಮರತೇ ಹೋದಂತಿತ್ತು. ಮುಖವಾಡ ಕಳಚಿಕೊಂಡವರ ಕಂಡು ಮರುಗಿತು. ತಾನು ಶಾಶ್ವತವೆಂದುಕೊಂಡಿತು.

ಸಾವು ಹುಟ್ಟಿ ಬಹಳಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳಾಯಿತು. ಯಾರಿಗೂ ಅದು ಮುಖವಾಡವೆಂದು ಗೊತ್ತಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಮುಖವಾಡವನ್ನೇ ನಿಜವೆಂದುಕೊಂಡು ಸುತ್ತ ಸಂಸಾರ ಹೂಡಿದರು, ಸುಖಿಸಿದರು. ತನ್ನ ಮುಖವಾಡದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕೃಯೆಗೂ ಎಲ್ಲರೂ ಅಷ್ಟು ಹರ್ಷಿಸುವುದು ನೋಡಿ ಸಾವಿಗೆ ಮುಖವಾಡದ ಮೇಲೆ ಹೊಟ್ಟೆಕಿಚ್ಚಾಯಿತು. ನಿಜವಾಗಿ ಇದೆಲ್ಲಾ ತನ್ನ ಹಕ್ಕು ಎಂದುಕೊಂಡಿತು. ಮುಖವಾಡವನ್ನು ಕಿತ್ತೊಗೆಯಿತು!

ಮುಖವಾಡವನ್ನು ಅದು ಕಿತ್ತೊಗೆದ ರಭಸಕ್ಕೆ, ಸುತ್ತಲಿನವರೆಲ್ಲಾ ಸ್ಥಬ್ಧರಾದರು. ಮೂಕರಾದರು.
ಮುಖವಾಡಕ್ಕೇ ಬೆಲೆಕೊಡುವ ಈ ಲೋಕವ ಕಂಡು ಸಾವು ಅಚ್ಚರಿಪಟ್ಟಿತು. ಮತ್ತೆಲ್ಲೊ ಮುಖವಾಡವನ್ನು ಧರಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟಿತು!!